حسین در روز جمعه در روزی که مزین به نام یوسف زهرا(س) است  وماه محرم، ماه پیروزی خون بر شمشیر و در سال 1336 دیده به جهان گشود و در خانواده ای بسیار آگاه ومتقی بزرگ شد و به واسطه ی خانواده ای که داشت  به دبستانی با معلمان معتقد و متدین فرستاده شد و از همان کودکی با پدرش به مسجد محله خود مسجد سید می رفت و به خاطر صدای صاف و پر طنینی که داشت، اذان گو و مکبر مسجد شد.

بهترین تک تیر انداز

اصفهانی بود، دوتا برادرهایش، یکی در دانشگاه تهران و یکی در دانشگاه اصفهان دانشجو بودند، او هم قبول شده بود، دانشگاه شیراز، اما حقوق پدرش کفاف هر سه یشان را نمی داد. به خواست پدر سربازی رفت تا سال بعد کنکور دهد و همان اصفهان قبول شود. این طوری خرج پدرش هم کمتر شود.

توی پادگان در سربازی با چند تا از دوستانش قرآن می خواندند که سرهنگ آمد ، فکر کرد جلسه گذاشته اند. سرشان داد زد. حسین ناراحت شد. گفت: ما فقط داشتیم قرآن می خواندیم. اما سرهنگ گفت باید خودت رو به ستاد معرفی کنی و بعد هم با اینکه بهترین تک تیرانداز بود، برای تنبیه، فرستادنش عمان تا عضو گروه های سرکوب شورشیان ظفار عمان باشد و نام شاه به عنوان قدرت نظامی منطقه تثبیت شود.

بعد از انقلاب

وقتی  انقلاب شروع شد، او هم به فرمان امام پادگان را ترک کرد و 23 بهمن 57 رفت به کمیته دفاع شهری اصفهان که بعد ها سپاه پاسداران انقلاب اسلامی نامیده شد. همه کار می کردند، تامین سوخت مردم، جمع آوری زباله، حفظ امنیت شهر و ... .

سر قضایای گنبد و ترکمن صحرا و بعد، کردستان، در ماه ها ی آخر سال 58 به همراه گروه 60 نفری که درست کرده بود و به تدریج به  "گروه ضربت" مشهور شد، به کردستان رفت.

عراق که حمله کرد، او هم رفت جنوب، مانده گار شد. گروه ضربت کم کم با افزایش نیرو های داوطلب به تیپ و در نهایت به لشکر 14 امام حسین(ع) تبدیل شد. در این مدت پیکر پاکش پذیرای بیش از سی ترکش شد. و در عملیات خیبر در منطقه طلاییه، دست راستش را یک ترکش بزرگ با خودش برد.

فرمانده فدا کار

در سراشیبی یک تپه بلند، چند آر پی جی جلوی ستون منفجر شد که در کمین کامل عراقی ها بود. حدود 100 نفر در معرض شهادت یا اسارت قرار گرفته بودند، حسین دستور عقب نشینی داد. خرازی از سمت چپ موقعیت نیروها، آتش آر پی جی را به طرف عراقی ها گرفته بود تا در پناه آن نیروها عقب بروند. ردانی پور هم از سمت راست تپه با تیربار، همان کار حسین را می کرد. سر و صورت حسین ومصطفی از شدت آتش و انفجار سیاه شده بود و موهایشان پر از رمل های ریز و درشت بود.   

عروج

او با آنکه یک دست بیشتر نداشت ولی با جنب و جوش و تلاش فوق العاده اش هیچ گاه احساس کمبود نمی کرد و برای تامین و تدارک نیروهای رزمنده در خط مقدم جبهه، تلاش فراوانی می کرد. در بسیاری از عملیات ها حاج حسین مجروح می شد. اما برای جلوگیری از تضعیف روحیه همرزمانش حاضر نمی شد به پشت جبهه انتقال یابد.

در عملیات کربلای 5 زمانی که در اوج آتش توپخانه دشمن، رساندن غذا به رزمندگان با مشکل روبرو شده بود، خود پیگیر جدی این کار شد، که در همان حال خمپاره ای در نزدیکیش منفجر شد و روح عاشورایی او به ملکوت اعلی پیوست و این سردار بزرگ در روز جمعه که مزین به نام یوسف زهرا(س) است در هشتم اسفند ماه 1365 در جوار قرب الهی ماوا گزید.

وقتی به خانواده خبر زخمی شدنش را داد، گفت: یک خراش کوچک است. وقتی عیادتش آمدند فهمیدند که دستش قطع شده. پرستاری می خواست مسکن بهش بزند، حسین می گفت درد ندارم. دکتر ها تعجب کرده بودند که چطور ممکن است درد نداشته باشد، اما به روی خودش نیارد. دکتر بعد از مرخسی از بیمارستان یزد، 45 روز برایش استراحت نوشته بود، اما هنوز عصر نشده بود، گفت: حوصه ام سر رفته. و رفت سپاه که دوستانش را ببیند. تا ساعت 10 شب خانواده اش ازش خبری نداشتند. ساعت 10 تلفن کرد: من اهوازم. بی زحمت دارو هام رو بدید یکی برام بیاره. در اهواز سعی کرد یک دستی بودن را تمرین کند. از دکل دیده بانی رفت بالا خوشحال شد که توانسته، بعد از دو روز تمرین 4 متر بالا برود. به قول خودش می توانست با همین یکی هم وقتی می رفت مرخصی، ده دوازده کیلو میوه برای مادرش بخرد.